Θα ξανάρθεις

Σε κοιτάζω καθώς ετοιμάζεσαι να φύγεις. Σ’ αγκαλιάζω θέλοντας να σου ψιθυρίσω «μείνε», μα δε βρίσκω το θάρρος. Χαμογελώ αμήχανα καθώς απομακρύνεσαι. Έπειτα κάθομαι και κοιτάζω το τσιγάρο που μου έχεις στρίψει. Εκεί που το άφησες είναι, πάνω στο τραπέζι, δίπλα απ’ το κινητό μου. Εκεί, ανάμεσα απ’ τα ποτήρια μας, κοντά στα κεριά που φωτίζουν τον χαμό που επικρατεί στο δωμάτιο. Βλέπω τις σκιές των αντικειμένων και σκέφτομαι ότι πριν από λίγα λεπτά ήσουν εδώ. Ήμασταν μαζί, αυτό το μαζί που τώρα λείπει. Τώρα που μου λείπεις.

Ξέρεις κάτι; Ψέματα σου είπα πριν. Απλώς ήθελα να έχω κάτι δικό σου, αφού θα ‘χεις φύγει. Έστω κι ένα τσιγάρο από σένα. Δεν ήθελα να σου πω πως έχω ένα κρυμμένο πακέτο στο συρτάρι της κουζίνας. Έτσι, για ώρα ανάγκης. Γι’ αυτές τις μεγάλες ώρες που δεν περνάνε με τίποτα. Για εκείνα τα ατέλειωτα βράδια που αναγκάζομαι να τα περνάω χωρίς τη συντροφιά σου.

Φεύγεις για λίγο. Τι σημαίνει «λίγο»; Ποιος προσδιορίζει το «λίγο»; Λίγο είναι το κρασί που αφήσαμε στο μπουκάλι. Λίγο είναι και το φως των κεριών, λίγο είναι και το γάλα στο ψυγείο. Αυτά είναι τα λίγα μέσα στο σπίτι, όχι η απουσία σου. Πόσο θα ‘θελα να κοιμόμασταν αγκαλιά απόψε, έστω για «λίγο». Να μείνεις δίπλα μου μέχρι να με πάρει ο ύπνος κι ύστερα ας φύγεις.

Απόψε θα παρασυρθώ από αγαπημένα ακούσματα. Αυτή τη στιγμή παίζει ένα γνώριμο κομμάτι που ακούγαμε μαζί. Πού πας, ρε γαμώτο; Με ρώτησες ποτέ αν αντέχω ν’ ακούω μόνη τα τραγούδια που θυμίζουν εσένα; Και να ‘θελα να ταυτιστώ με κάποιο απ’ αυτά, δε γράφτηκε ακόμη το κομμάτι που θέλω να σου αφιερώσω, αυτό που θα εξιστορεί όλα αυτά που μας συμβαίνουν κι όλα όσα νιώθω. Ακόμη κι αν πλησίαζε η ιστορία του, δε θα μας ταίριαζε η μουσική του. Ποιος συνδυασμός θα άντεχε τη μοναδικότητά μας;

Έλα πάλι εδώ, να δημιουργήσουμε το δικό μας σκοπό, τη δική μας μελωδία, να βάλουμε σε τάξη τα ασυμμάζευτα κομμάτια μας. Ή έστω να τ’ αφήσουμε σε αταξία, αρκεί να τα εντάξουμε στην καθημερινότητά μας. Το μαζί να ‘χει νόημα. Να ‘χει ουσία. Δε θα μάθουμε ποτέ πού μπορούμε να φτάσουμε, αν δεν το ζήσουμε εξ ολοκλήρου μαζί.

Άραγε, τι να κουβαλάνε οι σκέψεις σου; Τι κρατάς φυλαγμένο μέσα σου; Ούτε κι εγώ είμαι ανοιχτό βιβλίο, αλλά έχω απλώσει γέφυρες, χαράζω μονοπάτια για σένα. Εσύ όταν με ψάχνεις με βρίσκεις, ενώ εγώ όταν σε ψάχνω χάνομαι. Δεν είναι δίκαιο. Βέβαια, αυτή είναι η δική μου οπτική γωνία. Ίσως υπερβάλλω.

Λες να έχουν δίκαιο οι φίλοι μου που με αποκαλούν «βιαστικό συμπέρασμα»; Μήπως ευθύνομαι για όσα μου συμβαίνουν; Πάντοτε πίστευα πως λειτουργεί ο νόμος της έλξης κι εσύ μου το αναιρείς. Τι κάνω λάθος με εμάς; Ο εγωισμός μου φταίει; Το ασυμμάζευτο σπίτι; Οι γλάστρες που ξεράθηκαν στο μπαλκόνι; Τι;

Ξημερώνει και δε θέλω να ξαπλώσω χωρίς εσένα. Στείλε ένα μήνυμα, γράψε κάτι, οτιδήποτε. Απεγνωσμένες σκέψεις για το πρόσωπό σου. Δε θα τις μάθεις ποτέ. Δε θα σου εκφράσω τι νιώθω, τι θέλω, τι φαντάζομαι για το μετέπειτα. Σε θέλω, σε χρειάζομαι, έλα.

Όσο κι αν το θέλω δε γίνεται να σ’ έχω τώρα. Εδώ, μαζί, για όσο. Δε θα σε πιέσω, κάνε αυτό που θεωρείς σωστό. Εσύ μόνο ξέρεις. Εγώ δε γνωρίζω τίποτα. Με έχεις αφήσει στην άγνοια, εδώ, να περιμένω να ξανάρθεις. Θα ξανάρθεις.

Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη/pillowfights.gr 

Αν βρήκατε ενδιαφέρον αυτό που είδατε, τότε κοινοποιήστε το και σε φίλους, μπορεί και σε αυτούς να είναι χρήσιμο!